بسمه تعالی
چند ماه است که دوباره نوشتن را کنار گذاشته ام
اما امشب دیگر طاقت نیاوردم ...
نه از غم ها و دل تنگی ها و دل گرفتگی ها نوشتم
نه از شادی ها و خوشی ها و اتفاقات جدید در زندگی ام ...
نه از هجمه هایی که مثل توده در ذهنم می پیچد
و احساس خفگی می کنم
و نه از شروع مرحله ی جدیدی در زندگی ام به نام "ازدواج"
اما گاهی مثل امشب دیگر طاقتم طاق می شود
و رو می اورم به نوشتن
که به فرموده ی مولایم امام صادق (ع)
"نوشتن دل را آرام می کند."
بسمه تعالی
وقتی مداح می گوید
دارد سفره ی عزای ارباب جمع می شود
احساس می کنم
بر روی سفره ای نشستم
و می خواهند آن را به زور
از زیر پایم بیرون بکشند
و من دارم تلاش می کنم
برای بیرون نرفتن از این سفره ...
با این احساس بغض دوباره مهمان گلویم می شود
و دوباره به اربابم التماس می کنم
برای اینکه رهایم نکند
و در لحظه لحظه ی زندگی ام
زیر سایه ی خودش باشم ...
رهایم نکند ...
به دادم برسد ...
و دلم روشن است
که بی جوابم نمی گذارد
و مثل همیشه هوای این نوکر ناخلفش را دارد ...
مثل گذشته ها که التماسم را بی جواب نگذاشت ....
بسمه تعالی
آخرهای ماه صفر هست
خودش مداح است
۵ روز مادرش در خانه روضه گرفته
می گفت به مادرم گفتم کاش به جای الان
۵ روز در ماه ربیع مراسم می گرفتی
تا به جای روضه ، برای مردم مولودی بخوانیم
مردم خسته شدند اینقدر توی سر خود زدند و گریه کردند
ازم پرسید خسته نشدند؟
گفتم نه
گفت پس بیا این چند روز خونه ی مادرم گریه کن
گفتم دوست دارم اما فرصت نمی کنم...
****
امشب باز هم یاد حرفش افتادم
باز هم در دلم خطاب به او و همه ی عالم می گویم :
" تا وقتی که از غم اربابم نمیرم ، از گریه در مصیبتش خسته نمی شوم.
هرگز ان شاءالله ..."
... الهی آمین ...
و دوباره گوش می سپارم به مداحی :
جلوی آیینه خودمو می بینم
خیلی تغییر کردم
جدی جدی با روضه های تو
خودمو پیر کردم....
و اشک است که دوباره مهمان چشمانم می شود
تا قلبم را کمی آرام کند....
