بسمه تعالی
دیشب تا حدود ساعت ۱۱ شب
در حسینیه مشغول کارهای
دکور "فاطمیه" بودیم
خسته شده بودم و
وقتی به خانه رسیدم
دیگر نای هیچکاری نداشتم
و فقط می خواستم بخوابم
اما خوشحال بودم و سرحال!
حس و حال خوبی داشتم
چون دلم آرام گرفته بود
و خوشحال بود
برای اندکی کنیزی ...
آدم برای کاری که بهش علاقه دارد
خستگی اش از آن کار هم برایش شیرین است
دیگر چه برسد به
کنیزی کوچکی برای "حضرت مادر فاطمه الزهرا(سلام الله علیها) "
جانم به فدایت مادرجان ...
بسمه تعالی
بسمه تعالی
احساس می کنم نفسم تنگ شده است ...
داغش سنگین است ...
بی نهایت دوستش دارم ...
گوشه ای در اتاقم کز کردم و
پخش زنده مراسم حاج محمود رو گوش دادم
و کمی عزارداری کردم...
طاقت نیاوردم و وسط گوش دادن
بلند شدم و
سربندی که نام زیبایش در آن حک شده را باری دیگر
در کتابخانه ام گذاشتم....
.... دلم آرام گرفت ....
بسمه تعالی
بالاخره دارد می رسد
زمانی که همه جا روضه های مادر
شنیده می شود ...
نفسم انگار دارد بند می آید
و منتظر است
برای مراسم رسمی روضه ی مادر
و با اجازه ی خودشان
گریه کردن {زار زدن} در این مصیبت ....
گاهی در اوج روضه
می گویم
یا صاحب الزمان (عج)
خدا صبرت دهد آقاجان ................
یا فاطمه ... مادرجان ادرکنی .......
بسمه تعالی
توی اتاق پذیرایی مهمان ها برای جشن تولد برادر جمع شدن
پخش آهنگ که شروع شد
به اتاق خویش گریختم
صدای آهنگ بلند بود
هندزفری را در گوشم گذاشتم و صدایش را تا آخر بالا بردم
دیگر جز صدای نوحه ی "حسین حسین(ع) " چیزی نمی شنیدم ...
از صبح با روضه ی کوتاهی که خ.ا خوانده بود بعضی در گلویم جمع شده بود ...
صوت هایی که گوش می دادم به مداحی " بدون عشقت کارم تمومه " رسید
بغضم دوباره قوت گرفت ...
مداحی بعدی ... به "برش گردون " رسید ...
دیگه طاقت نیاوردم ...
بغضم ترکید ...
دستم جلوی دهانم که مبادا صدای گریه ام بلند شود
و کسی متوجه حالم شود ...
یه طرف صدای آهنگ و شادی
یه طرف روضه و گریه ...
در دل غمگین و شرمسار از ...
و عذرخواهی از خدا و طلب بخشش ...
کمی آرام شدم ....
کمی اتاقم را مرتب کردم ...
صدایم زدند برای عکس انداختن و کیک خوردن
به جمع برگشتم ...
و اندکی بعد با شب بخیری دوباره به اتاقم بازگشتم و خوابیدم ...
الحمدلله رب العالمین
بسمه تعالی
وقتی پدر و مادر نقطه ی اتصال فرزندان باشند .
حتی بعد از مرگشان هم فرزندانشان را دور هم جمع می کنند.
فقط روزهایش فرق می کند...
روزهایی همچون روز تولدشان یا روز وداعشان از این دنیا ...
حتی بعد از بیست و پنج سال فراق ...
و فرزندان با میل خودشان با وجود تمام اختلافات در یک زمان همه با هم سرخاک والدین حاضر می شوند ...
چون می دانند والدینشان همیشه دوست داشتند که فرزندانشان را دور هم ببینند و هم دیدار تازه می کنند...
و چقدر شیرین است این دور هم جمع شدن حتی با وجود اختلافات و ناراحتی ها که سعی می کنند آن روز همه چیز را فراموش کنند...
پ.ن : به یاد بیست و پنجمین سالگرد پدربزرگ و جمع شدن همه در کنار یکدیگر ...
