بسمه تعالی
چند ماه است که دوباره نوشتن را کنار گذاشته ام
اما امشب دیگر طاقت نیاوردم ...
نه از غم ها و دل تنگی ها و دل گرفتگی ها نوشتم
نه از شادی ها و خوشی ها و اتفاقات جدید در زندگی ام ...
نه از هجمه هایی که مثل توده در ذهنم می پیچد
و احساس خفگی می کنم
و نه از شروع مرحله ی جدیدی در زندگی ام به نام "ازدواج"
اما گاهی مثل امشب دیگر طاقتم طاق می شود
و رو می اورم به نوشتن
که به فرموده ی مولایم امام صادق (ع)
"نوشتن دل را آرام می کند."
بسمه تعالی
وقتی مداح می گوید
دارد سفره ی عزای ارباب جمع می شود
احساس می کنم
بر روی سفره ای نشستم
و می خواهند آن را به زور
از زیر پایم بیرون بکشند
و من دارم تلاش می کنم
برای بیرون نرفتن از این سفره ...
با این احساس بغض دوباره مهمان گلویم می شود
و دوباره به اربابم التماس می کنم
برای اینکه رهایم نکند
و در لحظه لحظه ی زندگی ام
زیر سایه ی خودش باشم ...
رهایم نکند ...
به دادم برسد ...
و دلم روشن است
که بی جوابم نمی گذارد
و مثل همیشه هوای این نوکر ناخلفش را دارد ...
مثل گذشته ها که التماسم را بی جواب نگذاشت ....
بسمه تعالی
آخرهای ماه صفر هست
خودش مداح است
۵ روز مادرش در خانه روضه گرفته
می گفت به مادرم گفتم کاش به جای الان
۵ روز در ماه ربیع مراسم می گرفتی
تا به جای روضه ، برای مردم مولودی بخوانیم
مردم خسته شدند اینقدر توی سر خود زدند و گریه کردند
ازم پرسید خسته نشدند؟
گفتم نه
گفت پس بیا این چند روز خونه ی مادرم گریه کن
گفتم دوست دارم اما فرصت نمی کنم...
****
امشب باز هم یاد حرفش افتادم
باز هم در دلم خطاب به او و همه ی عالم می گویم :
" تا وقتی که از غم اربابم نمیرم ، از گریه در مصیبتش خسته نمی شوم.
هرگز ان شاءالله ..."
... الهی آمین ...
و دوباره گوش می سپارم به مداحی :
جلوی آیینه خودمو می بینم
خیلی تغییر کردم
جدی جدی با روضه های تو
خودمو پیر کردم....
و اشک است که دوباره مهمان چشمانم می شود
تا قلبم را کمی آرام کند....
بسمه تعالی
۱۳ سال عین باد گذشت
چشمی بر هم زدیم و ایام گذشت...
خاطراتت در جلوی دیدگانم رژه می روند...
کاش عکس ها هم نفس می کشیدند...
وقتی به عکست نگاه می کنم
احساس می کنم
می خواهی حرف بزنی
اما نمی توانی
چشمانت پر از حرف ناگفته است
چه می خواهی بگویی
که توان گفتنش را نداری...
داغ فراقت هنوز هم در قلبمان سنگینی می کند
و روز رفتنت دلگیر ...
نه ، فراموش نشدی و نخواهی شد
قبول دارم مثل قبل زیاد خاطراتت را مرور نمی کنم
اما دلیل بر فراموشی نیست ...
شاید دلیلش برای فرار از ماندن در گذشته ...
یا فرار از روان شدن اشک ها باشد ... بماند
اما تو بدان فراموشی نیست ...
کمتر به سرخاکت می آیم
می دانم
اما چه کنم که دگر نایی نیست ...
تو هم که آنجا تنها نیستی
آقاجون که بود
و حدود پنج سال است که مامانی را هم کنار خود داری
آری مامانی ، مادربزرگی که حالا ما نداریمش
و تو کنار خود داریش ...!
مادربزرگی که مریضی اش
و به واسطه آن رسیدن مرگش
را همیشه از داغ فراق تو دانسته ایم
آری مرگ تو جدا از فراق خودت
مادربزرگ را هم از ما گرفت ...
مشکلات بعد از رفتنت زیاد شد
اما هیچ کدام داغش سنگین تر از
رفتن مادربزرگ از کنار ما نبود ...
حال شما در کنار هم هستید
و ما ناراحت از نداشتن شماها در کنار خویش
مادرم وقتی بچه بودم می گفت
یه روز به ما هم دعوت نامه می‌دهند
و ما هم می رویم به سوی افرادی که از این دنیا رفتند و دیگر بازگشتی ندارند ..
و حال من گاهی خیلی دلم تنگ می شود
برای رسیدن دعوت نامه ........
بسمه تعالی
انتقام گرفتن !
انتقام تمام شمشیرهایی که برای خدا زد را گرفتن ...
آن زمان که از دم مسجد تا خانه
که فاصله اش اندک بود
چندین بار به زمین افتاد ..................
بسمه تعالی
جمعه ی دوم هم
دلم گرفته بود
و تا منزل پیاده آمدم
دوست نداشتم برسم خانه
دلم می خواست راه طولانی تر بود و
باز هم قدم می زدم
و فکر می کردم...
به گذشته ، به حال ، به آینده ...
بسمه تعالی
دیشب تا حدود ساعت ۱۱ شب
در حسینیه مشغول کارهای
دکور "فاطمیه" بودیم
خسته شده بودم و
وقتی به خانه رسیدم
دیگر نای هیچکاری نداشتم
و فقط می خواستم بخوابم
اما خوشحال بودم و سرحال!
حس و حال خوبی داشتم
چون دلم آرام گرفته بود
و خوشحال بود
برای اندکی کنیزی ...
آدم برای کاری که بهش علاقه دارد
خستگی اش از آن کار هم برایش شیرین است
دیگر چه برسد به
کنیزی کوچکی برای "حضرت مادر فاطمه الزهرا(سلام الله علیها) "
جانم به فدایت مادرجان ...
بسمه تعالی
بسمه تعالی
احساس می کنم نفسم تنگ شده است ...
داغش سنگین است ...
بی نهایت دوستش دارم ...
گوشه ای در اتاقم کز کردم و
پخش زنده مراسم حاج محمود رو گوش دادم
و کمی عزارداری کردم...
طاقت نیاوردم و وسط گوش دادن
بلند شدم و
سربندی که نام زیبایش در آن حک شده را باری دیگر
در کتابخانه ام گذاشتم....
.... دلم آرام گرفت ....
