بسمه تعالی
وای خدا چقدر دلم براش تنگ شده ... چقدر دلم می خواد دوباره بغلش کنم صورت مهربونش رو ببوسم ... اشکهام روان شده خودم هم نمی دونم از دیدن عکس اون و دلتنگیم اشک هایم سرازیر شد یا از نوحه ای که دارم گوش می دم ...... خداااااااااااا به دادم برس
باورم نمی شه یکسال و 3 ماه و 21 روز هست که ندیدمش ... وقتی به عکسش نگاه می کنم جیگرم آتیش می گیره ... زندگیم شده همش خاطراتی از گذشته و فرار از خیلی چیزها ... دیگه خسته شدم خدا خسته ام خدا خدا خدا خدا
بسمه تعالی
همه مرا به خنده های با صدا می شناسند ...
اما این بالش بیچاره به گریه های بی صدا .....
بسمه تعالی
این قدر دلم گرفته که با یک تلنگر اشکهایم روان می شود اما ، اما خودم هم نمی توانم بفهمم چطور می شود که به راحتی می خندم ...
به یاد اس ام اس دوستم می افتم ... شاید بازیگر خوبی شده ام ...
بسمه تعالی
به ما یاد دادند که در هر حالی ، خوب یا بد شکر خدا را به جا بیاوریم ...
و من یاد گرفته ام هر کس از من پرسید "خوبی؟" فقط بگم شکر خدا ...
زیرا که : "خوبی؟" گاه با تمام تکراری بودنش غوغا می کند و در جوابش می توان بزرگترین دروغ را گفت :"خوبم!"
و اینگونه من از این دروغ فاصله گرفته ام ...
بسمه تعالی
چه دردیست در میان جمع بودن ولی در گوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن ولی در چشم خود آرام شکستن ...........
بعدا نوشت : و چه سخت است احساس کنی کم آورده ای و زود به زود از درون می شکنی...
و چه سخت تر است خود را محکم نگه داشتن در مقابل دیگران ...
و تمام تلاشت را کنی تا در جلوی دیدگان دیگران نشکنی ...
بسمه تعالی
سه شنبه شب تو مسجد جمکران وقتی مداح در بین دعای توسل روضه خواند و از حضرت زهرا (س) و شفاعت کردن ایشان در روز محشر می گفت ، با خود که فکر می کردم می ترسیدم ، می ترسم از روزی که ...(جرات نوشتنش رو هم ندارم)
به ظهور امام زمان (عج) فکر کردم و به یاد روایاتی ... در میان گریه از خدا خواستم که زبونم هزار بار لال خواست روزی برسه که بخوام وقتی آقا اومد در جبهه مقاش باشم خدایا زودتر منو بکش ولی اون روز رو نبینم ..................
بسمه تعالی
برام وداع با حرم خیلی سخت بود ، انگار هربار که می رم ، وقت جدا شدن بیشتر بهم سخت می گذره ... لحظه ی آخر از مقابل چشمام دور نمی شه ، رو به روی گنبدش ایستاده بودم (همین جایی که عکسش رو گذاشتم) و گریه می کردم ... اون لحظه دلم می خواست میمردم ولی از حرمش بیرون نمی اومدم ، حس خوبی نبود حس جدایی ... درمونده فقط گریه می کردم و با حسرت صحنش رو نگاه می کردم .........
اینجا شهر مشهد است ... نہ اینجا شهر امام رضاست... باید چکار کنم، دلم نمی خواهد از حرمش تکان بخورم ، اینجا آرامش دارم ، احساس تنهایی نمی کنم ...
اینجا ، اینجا کعبه ی قلب من است ...
