بسم الله الرحمن الرحیم
دیشب برنامه ی 90 خیلی فکر منو به خودش مشغول کرد ، نزدیک به 50 هزار نفر از تهران و شهرهای مختلف برای اینکه بازیکن های خارجی رو ببینند خودشون رو رسونده بودند فرودگاه ، یکی رو هم که نشون داد همه ی بازی های اونا رو ضبط کرده بود ، ما که تو خونه متعجب بودیم ! و یکی هم که همچنان با ذوق از اینکه تو خواب هم نمی دید این لحظه رو حرف می زد مامانم گفت " خدایا ببخشید همچنان ذوق کرده که انگار امام زمان (عج) رو دیده!" به درست بودن یا اشتباه بودن علاقه ی اونا الان کاری ندارم (که البته با مطالعه کتاب آشتی با امام زمان (عج) این علاقه رو هم کاملا قبول ندارم و اشتباه می دونم! بماند)
از دیشب تا الان به این فکر می کنم که چقدر امام زمان (عج) در میان ما غریب است ... افرادی از همه ی کار و برنامه ی خودشون می گذرند و واقعا از خودشون مایه می گذارند و هرجور شده خودشون رو می رسونند به فرودگاه که افرادی رو که دوست دارند ببینند ... واقعا خود من به شخصه چقدر برای امام زمان خودم که از پدر و مادر بهم نزدیک تر هست از برنامه ها و کارهام می گذرم و مایه می ذارم تا ظهور آقا به تعجیل بیفته ؟ این همه هممون دم می زنیم از عشق به آقا و دعا می کنیم برای فرج اما آقا می گه شیعیان ما ، ما رو به اندازه ی یه لیوان آب وقتی تشنه هستند نمی خواهند ... خب این یعنی چی؟ یعنی اوج غربت و تنهایی
واقعا برای تعجیل فرج یوسف فاطمه چکار کردیم
اینقدر که برای این فوتبالیست های خارجی که کاری که می کنند بازی وسط زمین هست و سود برای ما ندارند و یه جاهایی ضرر هم دارند وقت می ذاریم برای امام زمان وقت می ذاریم ، به قول مادربزرگ خدابیامرزم اون بازی می کنه و یا برنده می شه یا می بازه جام رو که به ما نمی دن ولی برای کسی که بعد از خدا مهربونترین فرد به ما است وقت زیادی نمی ذاریم
تا حالا به چند نفر امام زمان (عج) رو معرفی کردیم؟ برای چند نفر الگو بودیم که این منتظر امام زمان (عج) هست یاد سخنرانی آقای دانشمند می افتم که می گه اندازه ی یه توپ فوتبال براش ارزش قائل شو ...
خودم که اوضاعم خیلی خرابه ولی خوش به حال کسانی که نه فقط جمعه ها بلکه لحظه ای از کلاس انتظار غایب نمی شوند ...
امیدوارم کسی از حرفام برداشت بد نکنه اینا حرفاییه که خیلی تو دلم داشت سنگینی می کرد ...
