بسمه تعالی
سه شنبه شب تو مسجد جمکران وقتی مداح در بین دعای توسل روضه خواند و از حضرت زهرا (س) و شفاعت کردن ایشان در روز محشر می گفت ، با خود که فکر می کردم می ترسیدم ، می ترسم از روزی که ...(جرات نوشتنش رو هم ندارم)
به ظهور امام زمان (عج) فکر کردم و به یاد روایاتی ... در میان گریه از خدا خواستم که زبونم هزار بار لال خواست روزی برسه که بخوام وقتی آقا اومد در جبهه مقاش باشم خدایا زودتر منو بکش ولی اون روز رو نبینم ..................
بسمه تعالی
برام وداع با حرم خیلی سخت بود ، انگار هربار که می رم ، وقت جدا شدن بیشتر بهم سخت می گذره ... لحظه ی آخر از مقابل چشمام دور نمی شه ، رو به روی گنبدش ایستاده بودم (همین جایی که عکسش رو گذاشتم) و گریه می کردم ... اون لحظه دلم می خواست میمردم ولی از حرمش بیرون نمی اومدم ، حس خوبی نبود حس جدایی ... درمونده فقط گریه می کردم و با حسرت صحنش رو نگاه می کردم .........
اینجا شهر مشهد است ... نہ اینجا شهر امام رضاست... باید چکار کنم، دلم نمی خواهد از حرمش تکان بخورم ، اینجا آرامش دارم ، احساس تنهایی نمی کنم ...
اینجا ، اینجا کعبه ی قلب من است ...
بالاخرہ دارہ یکی از انتظارهایم تمام می شود ... در قطار نشستہ ام و بہ جادہ چشم دوختہ ام و ساعت های آخر را دارم تحمل می کنم تا چشمانم بہ دیدن گنبد طلای امام رضایم(ع) روشن شود ...
